dimarts, 15 d’octubre del 2013

Sevilla


I vam decidir el dia i vam comprar els bitllets.
I em vaig demanar un dia de vacances per sortir divendres al migdia i cap allà que ens en vam anar.
A conèixer la Irene, a dormir a casa seva, sense res més que una invitació per wasap i el compromís que ens esperaria amb una pancarta.
El viatge de 5 hores va passar en un pimpam, xerrant, rient i plorant (una llagrimeta petita). Gairebé no ens va donar temps de treure el ganxet!!! Vam dinar, em vaig posar mitjons perquè tenia fred als peus i quan gairebé arribàvem vam trobar l’endoll per carregar el mòbil... jajajaj quin tip de riure una altra vegada!!!
I allà estava, esperant-nos amb una pancarta que deia: “SOY FAN DE INÉS Y SONIETA”
I vam riure com boges i ens vam apretujar fins a gairebé no poder respirar.
I vam parlar d’ella i no vam plorar, perquè no va sorgir, no perque ens ho prohibissim. No ens vam obligar a fer res ni ens vam prohibir res. Va ser un cap de setmana de deixar fluir... i va fluir molt.
El pobre que va patir una mica va ser l’Umpa, amagat com un tontin dins l’armari perquè dues pajarracas li havien envaït l’espai. Però dissabte a la tarda ja va sortir i fins i tot la Nano li va donar de menjar barrita de premi de la seva mà... A qui si que no vam veure va ser a l’”enanito de dos metros”... que encara devia ser més endins ^_^
Portàvem regals per donar i per vendre, vam passar mitja tarda de divendres interncanviant-los... semblava el matí de reis!!! Molta xocolata, negra!! Mmmmm ... moltes coses fetes a ma i moltes tonteries d’aquelles que veus i penses això per elles.
Vam passejar per Sevilla, vam comprar souvenirs, vam descobrir que pots demanar un got d’aigua de l’aixeta i no te’l cobren ni et miren malament, vaig redescobrir una Sevilla brillant i lluminosa, potser perquè el meu estat d’ànim també ho estava, però no la recordava pas així, sino lletja i bruta... Vam anar a veure la Macarena i li vam posar espelmes. I vam seguir rient, i a la tarda ens vam asseure al menjador i d’allà no ens vam aixecar fins la matinada. Tapetejant, fent mitja, fent trapillo, punt de creu... una jugava al Triviados amb en Luigi mentre l’altra li donava conversa per LINE per distreure’l... rient amb ell que era a Sabadell... Menjant xocolata, connectant-nos a Facebook i buscant al google la correspondència entre ganxets en milimetres i la marca Dama...i rient encara més i anant a dormir tardíssim...
I diumenge ens va despertar un “TENGO HAAAAMBREEEEE” que el pis tremolava i la irene va haver de correr a fer coulants al microones, bonisisisisisisisms, i vam esmorzar mig en pijama mirant els veïns pel balcó, sabent que això ja s’acabava i que haviem d’anar marxant...
I vam tornar cap a Barcelona, cansades però contentes, espantades davant la muntanya de feina que ens imaginàvem ens esperava a casa. Però felices per tenir amigues amb accent a la M, a la M de Monika.
Gràcies per tot. PER TOT. A les 2. Tornarem!!! I la propera ni sortirem de casa en tot el cap de setmana!!!
 
#MePersigue

amigas con acento en la M

Y decidimos el día y compramos los billetes.
Y me pedí un día de vacaciones para salir el viernes a mediodía y para allí que nos fuimos.
A conocer a Irene, a dormir en su casa, sin nada más que una invitación por wasap y el compromiso que nos esperaría con una pancarta.
El viaje de 5 horas pasó en un pimpam, charlando, riendo y llorando (una lagrimita pequeña). Casi no nos dio tiempo a sacar el ganchillo!!! Comimos, me puse calcetines porque tenía frío en los pies y cuando casi ya llegábamos encontramos el enchufe para cargar el móvil... jajjaajja que hartón de reir otra vez!!!
Y allí estaba, esperándonos con una pancarta que decía: “SOY FAN DE INÉS Y SONIETA
Y reímos como locas y nos apretujamos hasta casi no poder respirar.
Y hablamos de ella y no lloramos, porque no surgió, no porque nos lo prohibiéramos. No nos obligamos a hacer nada ni nos prohibimos nada. Fue un fin de semana de dejar fluir... y fluyó mucho.
El pobre que sufrió un poco fue el Umpa, escondido como un tontín dentro del armario porque dos pajarracas le habían invadido el espacio. Pero el sábado por la tarde ya salió e incluso Nano le dio de comer barrita de premio en la mano... El que si que no vimos fue al enanito de dos metros... ése se metió todavía más dentro ^_^
Llevábamos regalos para dar y vender, pasamos media tarde del viernes intercambiando... parecía la mañana de Reyes!!! Mucho chocolate, negro!!! Mmmm... muchas cosas hechas a mano y muchas tonterías de aquellas que ves y piensas esto para ellas.
Paseamos por Sevilla, compramos souvenirs, descubrimos que puedes pedir un vaso de agua del grifo y no te lo cobran ni te miran raro, redescubrí una Sevilla brillante y luminosa, quizá porque mi estado de ánimo también lo estaba, no la recordaba así, sino fea y sucia... Fuimos a ver a la Macarena y le pusimos cirios. Y seguimos riendo, y por la tarde nos sentamos en el comedor y de allí no nos levantamos hasta la madrugada. Tapeteando, tejiendo a dos agujas, tejiendo trapillo, punto de cruz... una jugaba a Triviados con Luigi mientras la otra le daba conversación por LINE para distraerle... riendo con él que estaba en Sabadell... Comiendo chocolate, conectándonos a Facebook y buscando en google la correspondencia entre ganchillos en milímetros y la marca Dama... y riendo todavía más y yendo a dormir tardísimo...
Y domingo nos despertó un “TENGO HAAAAMBREEEEE” que el piso temblaba e Irene tuvo que correr a hacernos unos coulants en el microondas, riquisisisisismos, y desayunamos medio en pijama mirando a los vecinos por el balcón, sabiendo que aquello se acababa y teníamos que irnos yendo...
Y volvimos a Barcelona, cansadas pero contentas, asustadas ante la montaña de faena que nos imaginábamos nos esperaba en casa. Pero felices por tener amigas con acento en la M, en la M de Monika.
Gracias por todo. POR TODO. A las 2. Volveremos!!! Y la próxima no saldremos de casa en todo el fin de semana!!!

8 comentaris:

  1. No lo habría escrito mejor... Mis impresiones son exaaaactamente iguales.
    Ha sido leerlo y volver a sentir todo igual, como si estuviera pasando.

    Se me hizo corto...
    Os quiero de vuelta...

    ResponElimina
    Respostes
    1. Una vez de vuelta, todavia flipo de lo qe hicimos. Plantarnos en tu casa by the face y qe todo fuera tan bien.

      Es la conexion intergalactica qe nos unia a las 3 con moni, la qe ahora nos une entre nosotras

      Emocionada. Y punto

      Elimina
  2. Hija eres un crack con la escritura, yo de ti escriba un libro y Irene y yo te hacemos de managers.
    Como siempre me dejas sin palabras, no puedo más que decirte que creo de todo corazón que sentimientos y emociones fueron compartidas.
    Y sólo puedo deciros, a las dos, mil gracias por todo y sobretodo por aguantarme que se que no es fácil y a la que nos mira desde el cielo mil
    Besos por hacer que nos conociéramos.
    OKM

    ResponElimina
    Respostes
    1. Lo qe no hablo, lo escribo jajja
      Por eso os pego estos rollos en el blog. Me faltaria lo del libro, porqe el arbol y el hijo ya lo he cumplido

      Me reemociona leer qe compartimos las mismas sensaciones

      Yo tambien puedo decir qe OKM

      Elimina
  3. Preciós. Us estimo a les tres, encara que només et conegui a tu. Petonarros.

    ResponElimina
  4. ¿¿¿No conocisteis al Enanito??? ¡Pero qué zorro!

    ResponElimina

Gràcies per deixar-me un comentari.