dilluns, 29 de juliol del 2013

ser madres con lo que tenemos

Hace unos días, después de una semana rara, de altibajos y vomitera, de llorera y sonrisas por debajo la nariz, me levanté con la sonrisa puesta, porque tenía el deber de vivir y vivir por todo lo alto. Aprovechando cada minuto y dando las gracias por todo lo que tenía, que no es poco.

Repasando los blogs de cabecera, me encontré este bonito post de Ileana que copio aquí para tener a mano y releer siempre que lo necesite.

Porque en el fondo de eso se trata, de bailar con la música que nos ha tocado. 
Ser madres con lo que tenemos
Con nuestros traumas.
Nuestras infancias heridas.
Nuestras miserias y nuestros miedos.
Con nuestras historias familiares de horror y misterio.
Nuestras rabias y nuestras fobias.
Nuestras imperfecciones.
Nuestros kilos de más.
Nuestros euros de menos.
Nuestros trabajos alimenticios, de supervivencia.
Nuestras mañanas desquiciadas.
Nuestros gritos y nuestras lágrimas.
Nuestras madres niñas. Nuestras suegras brujas.
Nuestras cicatrices.
Nuestras enfermedades.
Nuestros pueblos feos.
Nuestros vecinos ruidosos.
Nuestros políticos estúpidos, corruptos, repugnantes.
Nuestras escuelas decimonónicas, tristes, cuadriculadas.
Nuestros maridos currantes, intentando ser hombres, amantes, amables, y no morir en el intento.
Nuestros divorcios.
Nuestro estrés.
Nuestros años.
Nuestra soledad.
Nuestros partos robados, anestesiados, maltratados.
Nuestras lactancias agrietadas, dolorosas, imposibles.
Nuestra neurosis.
Con este mundo asfixiante que no está diseñado para tener hijos y no lo pone nada fácil, pero los niños son lo único que lo hace más habitable, más esperanzador.
Ser madres como podemos.
Ese es el mérito.

Han pasado un par de meses desde ese día y lo releo a menudo, para ver que no soy la única que intenta ser una buena madre, a pesar de todos los pesares. Y esta malamadre a la que le gustaría ser mejor, se va hoy de vacaciones. Unas vacaciones raras, partidas, para conciliar trabajo con horarios de niños. Pero que viviré intensamente en cada una de sus partes. Respirando hondo. Durmiendo sueño acumulado. Riendo. Paseando. Ganchilleando. Disfrutando.

Viviendo. 
Y dando las gracias.


Besos a tod@s. 
Vuelvo en septiembre.

17 comentaris:

  1. No podemos estar sin ti hasta septiembre!
    Pasalo muy bien, gracias por el post de hoy
    A veces pasamos por alto lo que da sentido a nuestras vidas
    Besos para compartir

    ResponElimina
    Respostes
    1. son las cositas pequeñas del día a día lo que nos llenan la vida y nos dan la felicidad

      viste como no pude aguantar a septiembre!! soy una cotorra bloggeril

      besos

      Elimina
  2. Madraza, tienes el deber de descansar y disfrutar!
    Nos vemos.

    ResponElimina
  3. =) Te deseo unas vacaciones PERFECTAS =)
    Estoy convencida de que tus hijos no podrían tener una madre mejor que tú!!! =)

    Un beso!!

    ResponElimina
    Respostes
    1. ay que me sonrojo...
      se hace lo que se puede ^_^

      aunque lejos, también formarás parte de mis vacaciones

      besazo!!

      Elimina
  4. Bones vacances i cuida't molt guapa.
    petonets

    ResponElimina
    Respostes
    1. l'altre dia vaig estar a punt d'escriure't perque vaig tenir un atac de hipocòndria jajajaja
      pero he perdut els contactes i no vaig poder. Envia'm un wasap dient hola soc la belen, plis!!!

      Bones vacances amb tota la tropa!

      Elimina
  5. Respostes
    1. Bon estiu i fes punxa al ganxet que al setembre comencem tapete nou!!!

      Elimina
  6. son en la casa de la montaña
    serán tranquilitas pero serán guays!!!
    y tejeré muuuucho

    ResponElimina

Gràcies per deixar-me un comentari.